Budzik znów o czwartej budzi nas -
- Trudno, pora już i już na sen nie czas.
Kawy łyk rozgrzewa, niby żar
I za kilka chwil ten tłum i szum i gwar...

Żalu smak, bezsilna, głupia złość:
Jakże długo tak; już dość, już dość, już dość!
Jak co dnia, pożegnasz w progu mnie,
Wrócisz do swych spraw - od lat tak - dzień za dniem...

A w autobusie znów tłok,
Zmęczone twarze o krok,
Na każdej smutek te sam -
- Jakże ja tych ludzi już znam!
Zwyczajni tacy,
Którym życie każe wstać,
Kiedy inni jeszcze wciąż
Mogą spać.

Pewnie ktoś inaczej wita dzień;
Dla nas krótka noc i sen to wciąż nie sen.
Wstawać czas, marzenia licho pal!
Który to już raz ten gniew, ta złość i żal?!

Dziwna rzecz, jak trudno wyjść za próg,
Zwłaszcza, kiedy wiesz, że sen jest wciąż tuż-tuż.
Chłodny wiatr wygląda z pustych bram -
- Oto i nasz świat, co dnia, od lat, ten sam...

A w autobusie znów tłok... etc.