Kiedyś wezmę sobie wolny dzień,
Kiedy mi się znudzi moja gra,
Z objęć sceny nagle wyrwę się
I spod szminki wyjrzy ludzka twarz.

Wyjdę stąd jak gdyby nigdy nic,
Szybko wmieszam się w codzienny tłum,
A gdy już się stanę jednym z nich,
Może znów uwierzę w magię słów?

Trzeba umieć się cieszyć,
Trzeba umieć się śmiać,
Trzeba serca uleczyć,
Póki jeszcze jest czas!
Ludzie to duże dzieci,
W bajki wierzą nie raz -
- Trzeba umieć się cieszyć,
Trzeba umieć się śmiać!

Poukładam sobie z klocków świat,
Taki sam jak ten, gdzie nie ma mnie,
Lekką ręką wszystko zmienię w żart,
Żeby znów usłyszeć własny śmiech.

Raz przynajmniej będę miał ten gest,
Że wybiorę sobie rolę sam
I przekonam się co warta jest
W zabieganym świecie moja gra.

Trzeba umieć się  cieszyć... etc.

Kiedyś wezmę sobie wolny dzień
I ucieknę choć na moment stąd,
Tam gdzie ludzi jeszcze stać na śmiech,
Chociaż ich pocieszać nie ma kto.

Lecz na razie ciągle stoję tu,
Gdzie oślepia oczy świateł błysk
I powtarzam wielki numer swój,
Który znam na pamięć tak, jak nikt!

Trzeba umieć się cieszyć... etc.