Tak, tak moi kochani - powiadają ludzie, że nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. I prawda to, bo przecie właśnie nam wychodzi. A bo niby nie? Nie podobał nam się kolor czerwony, to teraz za karę mamy w nadmiarze żółtego. Nie podobało nam się, że wszystko jest państwowe, czyli niczyje, to dzisiaj wszystko staje się prywatne, tylko, że wcale nie nasze. Dopiekła nam komunistyczna nomenklatura, tośmy sobie sprawili naszą, własną. Szlag nas trafiał, gdy trzeba było w kolejce godzinami wystawać za kawałkiem leberki, to teraz sklepy aż się uginają od dobra wszelakiego. Ba! Tylko w kieszeni płótno! Na milicjantów z byle okazji leciały kamienie i krawężniki, to te cholery się obraziły, poszły do spowiedzi i w obawie przed popełnieniem jakiego grzechu ani myślą pilnować naszego bezpieczeństwa. Na sam dźwięk słowa „rząd” gotowi byliśmy do czynów nierządnych, więc los obdarzył nas gabinetem Balcerowicza. Na Jaruzela wołaliśmy : „spawacz”, więc za karę mamy „elektryka”. I tak jest ze wszystkim, na co spojrzeć. Jak to więc jest z tymi przysłowiami, co to niby są mądrością narodu? Są czy nie są? A może my już nie naród, jeno kupa pauperów bez ziemi i pieniędzorków? No więc? No więc jak tak sobie myślę, że jednak nie, że jednak w każdym przysłowiu tkwi ździebełko prawdy. Także i w tym, że nie ma tego złego, co by nie wyszło. Bo właśnie nam już prawie wyszło! A że bokiem? Phi!