Oddałeś wszystkie skarby za miłości łut,
Oddałeś szarość zmroku, barwy dni
I cieszysz się magią słów,
Mirażem, co jak opium jest,
Po którym nie czujesz nic
I wabi cię ten świat jak płomień!

Oddałeś wszystko, bo cóż warte skarby są,
Gdy można zakryć świat dłonią
I w marzeniach tonąć
Jak zbawczy ląd.  

. . . to właśnie jest
Serc magiczny śpiew!

Oddałeś wszystko, bo cóż warty cały świat,
Kiedy w ramiona chwytasz wiatr,
Gdy czujesz się wolny jak
Podniebny śpiew, wędrowny ptak?
Bo miłość jest szumem traw,
Bo miłość jest jak pierwszy powiew wschodu!

Oddałeś wszystko, bo czyż warto więcej chcieć,
Czyż warto coś prócz marzeń mieć? . . .