Świat jak ze snu,
Świat jak ze szkła,
A w oczach ból,
A w oczach żal.

Ktoś, kto nie miał nic,
Dziś ma jeszcze mniej,
A spójrz - nie opadł z sił
I uwierzyć chce,
Że wróci czas
Straconych szans,
Że zburzy fałsz
Jeszcze raz.

Nie otwiera nigdzie ust,
Choć odpowiedź zna,
Dość na próżno stracił słów,
Dość zaleczył ran, dość ran.

Czas nauczył ludzi żyć,
Choć zabrał im głos,
Choć zamknął przed nimi drzwi!
Czas, czas nauczył ludzi żyć
Na przekór na złość,
Na przekór, na złość!

Świat jak ze snu,
Świat jak ze szkła,
A w oczach ból,
A w oczach żal.

Ktoś, kto wszystko miał
I dziś mocny jest,
A spójrz - nędzarza gra
I żali się
Na cały świat,
Że tyle strat,
Że tak mu brak
Tamtych lat.

W drzwiach przekręca mocno klucz,
O potędze śni
I w pół zdania zmienia kurs
Lecz nie mówi nic, już nic.

Czas nauczył ludzi żyć,
Choć zabrał im głos,
Choć zamknął przed nimi drzwi!
Czas, czas nauczył ludzi żyć
Na przekór, na złość,
Na przekór, na złość!