Nie zatrzymał jej, tylko miał w oczach żal;
Gdy zabrał płaszcz, długo sam w progu stał.
Nie mówił nic, gdy na stół rzuciła klucz -
- Zabrakło  mu sił i słów.

Za oknem był świt, zimny wiatr, chłodny deszcz,
Po szybach co tchu biegły w dół rzeki łez,
A on wciąż stał, jakby chciał odwrócić czas
I widział za mgłą jej twarz.

W ogromnej ciszy pustych ścian
Znów został sam, zupełnie sam
I w jednej chwili, ledwie rozpoczęty film,
Nagle rozwiał się jak dym...

Na samochodach słyszał szybki krok,
Jak gdyby coraz dalej stąd -
- Odeszła tam, skąd przyszła - nie wiadomo gdzie,
Nierealna tak, jak cień, jak sen.