Tak, tak moi kochani - jak się nie ma co się lubi, to ...No właśnie - to co? Czy nie zdążyli-śmy się przyzwyczaić do tego, że czegoś nie ma? Przecież odgórnie wiadomo, że nie ma nawet róży bez kolców. Tyle, że nie po różach nam dzisiaj iść, a kole nie tylko prawda i nie tylko w oczy. Zresztą cóż po oczach, skoro żal patrzeć na to wszystko. Wróćmy więc do naszego porze-kadła. Otóż ustaliliśmy, że jak się nie ma co się lubi. Takie sformułowanie sugeruje jednakże, że brak nam obiektów do lubienia, czy jak kto woli do miłości. A przecież miłość niejedno ma imię i w dodatku wszystko wybaczy - zdradę, kłamstwo i grzech. Tak przynajmniej było w przedwojen-nej piosence, ale przecież nie od dzisiaj wiemy, że przed wojną, to tfu, ohyda, undzuwajter. W dodatku traf chce, że my, Polacy, uczuciowi jesteśmy aż nazbyt. W czym to my się nie kochali-śmy! Zanim przyszedł kryzys mięsny - w koniach, zanim się wszystko wydało - w lukrowanych fasadach i w procentach, co to nam co rok rosły o koma ileś, aż nas przerosły. I co? Od miłości już tylko krok jeden do nienawiści, przeto mądry Polak po szkodzie. Ale co się stało, to się nie odstanie, tedy, jeśli powiadamy, że jak się nie ma co się lubi, to musimy zaraz dodać: to się lubi co się ma! W tej więc sytuacji rozejrzyjcie się pilnie dookoła i zobaczcie co mamy i natychmiast to polubcie. Po prostu nie ma innego wyjścia. Chyba, że ewakuacyjne.