Tak, tak moi kochani - piosenka prawdę ci powie! Ale jaka jest właściwie ta prawda i gdzie ta piosnka? Coś mi się zdaje, że coraz cieniej śpiewamy. A tak się to ładnie zaczęło - na prawo był most i na lewo. Ba, mieliśmy zbudować betonowy, nowy dom! Ale przypałętała się brzydula z rudzielcem, do spółki wzięli szewczyka, który uszył buty komu trzeba i nagle ryżowe pola w wodzie mokły, a w zielonym zoo ryczały pawiany. W końcu jeden taki pawian zrobił nam kuku, wypiął się i ukazała się naga prawda. I zaraz się zaczęło. Pamiętasz, Agatko? Ja mam dwadzieścia lat, ty masz dwadzieścia lat, przed nami za rok matura, a ty się boisz myszy! No tak, wiem, dziwny był ten świat w zupełnie starym stylu ... A że kredyty mieliśmy otwarte, więc wujek z Ameryki słał nam swoje upragnione „Moja droga ja cię kocham!” A my jak w dym i jak za panią matką. Parostatkiem po rysunek na szkle i szumiały nam Sośnickie i Czubaszek z Bem i para za parą w tan! I takeśmy w tańcu się zatracili, że nawet nie zauważył nikt, jak się kapela zmieniła. Taki to był rock. Turboodrzutowe perfekty, niby oddane już do lombardu, doprowadziły nas do upragnionej republiki. Skończyło się na tym niestety, że wylądowaliśmy na oddziale zamkniętym, bo okazało się, że paranoja jest goła i w ogóle to jesteśmy mniej niz zero. Ale nie było źle, bo piosenka zaczęła wreszcie - może jeszcze nie mówić, ale przebąkiwać prawdę. A że prawda w oczy kole, pewien Józek niestety nie darował nam tej nocy i stało się. Małolaty oberwały po nosie a fabryka marzeń przeżywa reformę gospodarczą Piosenka niestety utonęła nam znów w cieplutkim bagienku odsmażanych staroci - od Lecha (i to Jacka) do Czecha (Niemena). Nie wyłączając będącego wciąż pod ochroną Daniela podhalańskiego. Jeden strzał i po balu! Tu zapewne ze smutkiem zapytacie, czy w końcu powie nam prawdę ta piosenka, czy nie? Bo ja wiem, jeśli usta otworzy...